Dicyphus stachydis:
Ciało o zmiennym ubarwieniu, jasnoszare, żółtawe do brązowego. Głowa zwykle żółtawa z ciemnymi, brązowymi plamami przed oczyma i z charakterystyczną plamą na wierzchu, przypominającą parę chromosomów z centromerami. Nadustek brązowy, pierwszy człon czułków zwykle jasny z ciemniejszą obrączką w części nasadowej i wierzchołkowej, ale czasami ciemniejszy, a jasny jedynie u podstawy i na wierzchołku. Drugi człon stosunkowo krótki, jasny, przyciemniony w części nasadowej i wierzchołkowej. Trzeci i czwarty człon z reguły przyciemnione. Ryjek jasny, przyciemniony jedynie w części apikalnej, sięga ostatniej pary bioder. Przedni płat przedplecza około 2 razy tak szeroki jak obrączka apikalna. Przedplecze i tarczka żółtawe do brązowych, półpokrywy szare, żółtoszare do zupełnie brązowych, pokryte brązowymi włoskami. U form jasnych wyraźnie prześwitujące. Odnóża żółtawe, biodra z licznymi brązowymi kropkami, kolce na tylnych goleniach brązowe, wyraźnie dłuższe od średnicy goleni. W Polsce występuje podgatunek nominatywny. Podawany prawie z całego kraju, spotykany w runie lasów liściastych na różnych rodzajach roślin (Stachys L., Salvia L., Galeopsis L., Lunaria L.), ale poluje również na mszyce i inne drobne owady. Gatunek ma w Polsce prawdopodobnie jedno pokolenie w roku i zimuje jako imago. Dorosłe można spotkać wiosną, a następne pokolenie od końca czerwca do jesieni. Długość ciała samców makropterycznych 4,2-4,8 mm, brachypterycznych 3,4-3,8 mm, długość ciała samic makropterycznych 4,4-4,9 mm, brachypterycznych 3,6-4,2 mm.

Na podstawie:
Gorczyca J., Herczek A. 2008. Tasznikowate - Miridae. Podrodziny: Bryocorinae, Orthotylinae. Klucze do oznaczania owadów Polski, 18(6c): 75 ss.
Wagner E., Weber H.H. 1964. Faune de France, tom 67. Heteropteres Miridae. Paris, 593 s.